Η πικρή αλήθεια για το “ελεγχόμενο” κλάμα του μωρού!

Η πικρή αλήθεια για το “ελεγχόμενο” κλάμα του μωρού!

Τα βρέφη που αφήνονται να κλαίνε παραμένουν δυστυχή μέρες μετά καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες παραμένουν ψηλά! Μην γελιέστε. Τα βρέφη συνεχίζουν να είναι δυστυχισμένα ώρες μετά από κλάμα καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά, αλλά απλά παραμένουν «ήσυχα», σύμφωνα με νέα έρευνα.

Πρόκειται για στιγμές αγαλλίασης για πολλούς γονείς, όταν ένα βρέφος που έως τώρα έκλαιγε τελικά «μαθαίνει» να πέφτει για ύπνο και να παραμένει εκεί χωρίς να βγάζει ήχο. Αλλά οι μητέρες και οι γονείς δεν θα πρέπει να μουδιάζουν σε μια εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, επειδή το παιδί τους στην πραγματικότητα είναι πιθανό να είναι ακόμα αναστατωμένο.

Έρευνα κατέδειξε ότι τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά σε βρέφη που κλαίνε, ακόμα και ημέρες ολόκληρες αφότου έχουν φαινομενικά «μάθει» να «ηρεμούν» από μόνα τους. Με άλλα λόγια, το παιδί είναι ακόμα δυστυχισμένο αλλά απλά έχει μάθει να παραμένει σιωπηλό και να μην το εκφράζει.

Η έρευνα αυτή έρχεται να ανάψει την διαμάχη σχετικά με τα υπέρ και τα κατά της τεχνικής του ελεγχόμενου κλάματος – το να αφήνεις βρέφη που δεν ησυχάζουν να ησυχάσουν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο. Οπαδοί της ρουτίνας, όπως η ειδική στην παιδική φροντίδα Gina Ford, υποστηρίζουν ότι εάν τα βρέφη κλαίνε κατά την διάρκεια ωρών που υποτίθεται ότι πρέπει να κοιμούνται, τότε δεν θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε και να τα παίρνουμε αγκαλιά. Άλλοι πάλι, όπως η ειδικός στην παιδική φροντίδα Sheila Kitzinger, λένε ότι οι μητέρες θα πρέπει να καθοδηγούνται από το ένστικτό τους κι όχι από «προληπτικές ρουτίνες».

Πολλά από τα βρέφη, που είχαν ηλικία μεταξύ τεσσάρων μηνών και δέκα μηνών, είχαν πρόβλημα να μπουν σε μια ρουτίνα ή να καθησυχαστούν χωρίς εξωτερική παρέμβαση και παρηγοριά από τους γονείς τους. Κατά την διάρκεια της έρευνας τοποθετήθηκαν στο κρεβάτι τους και αφέθηκαν να καθησυχαστούν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο, και υπολογίσθηκε η διάρκεια του κλάματός τους. Οι μητέρες τους παρέμειναν στο δωμάτιο αρκετά κοντά ώστε να ακούνε το κλάμα τους αλλά δεν τους επιτράπηκε να πάνε στα παιδιά τους. Μετρήθηκαν τα επίπεδα κορτιζόλης και στις γυναίκες και στα βρέφη κατά την πρώτη νύχτα της έρευνας και κατά την τρίτη.

Μέχρι την τρίτη νύχτα, τα βρέφη έκλαιγαν λιγότερο πριν πέσουν για ύπνο. Ωστόσο, τα επίπεδά τους στο αίμα σε κοριζόλη παρέμεναν υψηλά, σύμφωνα με την αναφορά του περιοδικού Early Human Development. Σε αντίθεση, οι μητέρες ξεκίνησαν την πρώτη νύχτα με υψηλά επίπεδα κορτιζόλης, αλλά έως την τρίτη μέρα τα επίπεδα αυτά είχαν πέσει στο σώμα τους, υποδεικνύοντας ότι είχαν χαλαρώσει επειδή το βρέφος τους σταμάτησε να κλαίει.

Η Wendy Middlemiss, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, λέει: «Παρόλο που τα βρέφη δεν επέδειξαν κανένα σημάδι στην συμπεριφορά τους ότι βίωναν στρες και ανησυχία κατά την μετάβαση στον ύπνο, συνέχισαν να βιώνουν πολύ υψηλές συγκεντρώσεις ορμονών του στρες.»

«Συνολικά, η εξωτερική έκφραση στρες στα μωρά εξαλείφθηκε με την «εκπαίδευση ύπνου». Ωστόσο, το στρες παρέμενε εκεί και συνεχιζόταν, δηλαδή τα βρέφη δεν «μάθαιναν» πώς να διαχειρίζονται εσωτερικά τέτοιες εμπειρίες μη ανταπόκρισης και ανησυχίας, αλλά συνέχιζαν να βιώνουν άγχος χωρίς να το δείχνουν».

Οι ίδιοι ερευνητές πρόκειται να επεκτείνουν το θέμα με διενέργεια μεγαλύτερης έρευνας, ώστε να δουν αν και πότε τελικά πέφτουν τα επίπεδα της ορμόνης του στρες με τον χρόνο, ενόσω τα βρέφη μαθαίνουν να ανταπεξέρχονται στον μοναχικό ύπνο.

Η Siobhan Freegard υποστηρίζει: «Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιείται το ελεγχόμενο κλάμα – αλλά όλα είναι θέμα ισορροπίας. Εάν έχεις άδεια μητρότητας στο πρώτο παιδί και μπορείς να ξαπλώσεις όμορφα και να θηλάσεις το μωρό σου στο κρεβάτι, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικά από το να είσαι μια μητέρα χωρίς σύντροφο που πρέπει και να δουλέψει γιατί αλλιώς κανείς δεν θα έχει φαγητό.»

«Πολλές μητέρες έχουν λάβει οδηγίες και συμβουλές να εφαρμόσουν το ελεγχόμενο κλάμα, αλλά τους προκάλεσε μεγαλύτερο στρες από το να παίρνουν το μωρό τους αγκαλιά έως ότου το παιδί ωριμάζει φυσικά με τον καιρό. Αλλά υπάρχουν και μητέρες που βρήκαν ότι το ελεγχόμενο κλάμα ήταν κάτι βραχύ, οξύ και επιτυχημένο».

Στέλιος Παπαβέντσης

Πηγή: www.4YourFamily.gr